توده‌ها نقش مهمی در زندگی ما داشته‌اند. توده یک برآمدگی موضعی‌‌ست که قادر‌ست با بافت همان محل در جای دیگر متفاوت باشد. دلایل متعددی برای ایجاد توده‌ها وجود دارد، اغلب آنها سرطانی و خطرناک نیستند.

علل توده‌ها می‌تواند عفونت، ضربه خوردن یا بافت‌های فیبروکیستیک باشد.

توده‌ها جنسیت ندارند، هر دو جنس زن و مرد را شامل می‌شوند.

توده‌ها با عفونت یا نوسانات هورمونی بافتشان تغییر می‌کند. گاه با لمس یک توده،  احساس می‌کنی تغییری نکرده، اما در برخی مواقع بزرگی آن را زیر پوست احساس می‌کنی، گاه قرمزی روی پوست پدید می‌آید. گاه نامنظمی و فرورفتگی آن را لمس می‌کنی.

گاهی در توده‌های عفونی  با یک نفس عمیق کشیدن درد را احساس می‌کنی. تورم آن گاه چنان چشمگیرست که راهی برای پنهان کردنش نداری. خواه ناخواه در ظاهرت تغییرات عمده‌ای ایجاد می‌کند لاغرتر از حد معمول می‌شوی.

دقیقن در تشکیلات اداره امور هم توده‌های انسانی از دیرباز نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کردند. سازمان‌ها بر اساس نیاز تشکیل می‌شوند. در واقع اهداف و کارکردهایی دارند که بدان وسیله نیازهای آنان برطرف می‌شود.  دوام هر سازمان بستگی مستقیم به کاربرد آن دارد انتخاب صحیح این تشکیلات نقش بسیار ارزنده‌ای می‌تواند داشته باشد.

زمانی که هدفی تعیین شد وجود سازمان است که راه‌های رسیدن به آن را با تشکیلاتی موجودیت می‌بخشد و در آن نحوه تقسیم کار، طبقه‌بندی مشاغل و وظایف، اختیار و مسئولیت‌ها و نحوه‌ی ارتباط و هماهنگی بین پست‌ها و واحدها معین شده و توسط نموداری مشخص می‌گردد. بنابر‌این در قالب سازمان است که انجام وظایف مدیریت برای رسیدن به هدف سازمان میسر می‌گردد.

کم‌کم افرادی که در سازمان در حال خدمت هستند به وظایف خود عمل نمی‌کنند،  آن توده‌های انسانی که سازمان را تشکیل دادند دچار اختلال می‌شود. گاه عفونی می‌شوند بر اثر فرهنگ سازمانی نامناسب، بی‌انگیزگی افراد و تفویض اختیار نا بجا. گاه ضربه می‌خورند بر اساس استراتژی نامناسب، طراحی سازمانی ضعیف و عدم وجود ارتباط روشن با استراتژی. بنابراین باید از توده‌های انسانی که بافت مناسب دارند بهره برد یعنی تلاش کنیم افرادی را استخدام کنیم که دائمن در حال یادگیری هستند، از تغییر و خلاقیت استقبال می‌کنند، افرادی که احترام به دیگران را در اولویت کار خود قرار می‌دهند. مورد اعتماد هستند و به دیگران هم اعتماد می‌کنند. از حقایق چشم پوشی نمی‌کنند و در کل انسان‌های فرهیخته و متعالی هستند. آن موقع‌ست که به اصطلاح سازمان بی‌نیاز می‌شود.

✍🏻صدف پورمنصف