برای ضبط پادکست در زمینه«استاد از زاویه‌ی دیگر در گروه مدیریت آموزشی» دایرکتی از اینستاگرام خدمت دکتر علی عبدالعالی ارسال کردم. ایشان پاسخ دادند: « سلام. مرا ببخشید این ایام بی‌نهایت گرفتارم، شما بیایین به کمک شبکه آموزش.»
پیامشان بی‌نهایت دلنشین بود. ایشان برای تحصیل کرده‌ی رشته‌ی مدیریت آموزشی، برای فرد مبتدی در این امر، یک دقیقه نه بیش از آن ایستادند. همین که فرمودند:« شما بیایین به کمک شبکه آموزش.»
توفیق زیارت ایشان را نداشتم. اما چنان این حرفشان برایم ارزشمند بود که برایشان سر تعظیم فرو می‌آورم و قدردانشان خواهم بود.
اولین بار در اینستاگرم با ایشان با موضوع«یادگیری با طعم لذت» آشنا شدم. ویدئویی در این زمینه از دختران نازنین‌شان به اشتراک گذاشته بودند. همین امرسبب شد صفحه‌‌اشان را دنبال کردم.
دکتر عبدالعالی، استاد دانشگاه علم و صنعت هستند. ایشان دوست ندارند شاگردهایشان را دانشجوهایشان خطاب کنند، چون از دوست به آنان نزدیکترند. در جایی از پست‌های اینستاگرامشان می‌فرمایند: «ابهت استاد، به بد نمره دادن، اخم و دوری از دانشجویان نیست، عظمتش معادل با عشقش به بچه‌هاشه.»
تلاش ایشان برای تحول و برقراری عدالت آموزشی ستودنی‌ست. مدیر شبکه آموزش هستند.
در برنامه‌ی زنده‌ی تلویزیونی در سال ۲۰۱۶ فرمودند:« آموزش و پرورش کشور ما مریض است. تصمیم گیرندگان اصلی آنهایی هستند که کنکور در دستشان ست.»
در جایی دیگر می‌فرمایند:«آموزش و پرورش ما لبریز از مطالب حجیم بدرد نخور‌ست.»
ایشان معتقدند که شبکه‌سازی در بین معلمان بسیار ضعیف است.
و نیز در سال۲۰۱۶ در یکی از پست‌های اینستاگرام خود عنوان کردند:« جای تئاتر در آموزش و پرورش ما خیلی خالیه.»
در کلامشان می‌شنویم که «تعلیم و تربیت یک امر سینه به سینه و فرد به فرد است.» و در جایی ایشان می‌فرمایند: « تمام قصه‌های تاریخ را که بخوانی به یک نکته می‌رسی اگر بخواهی کسی را هدایت کنی باید برای شخص او وقت بگذاری تا به نتیجه برسی.»
ایشان می‌فرمایند: «تحول همیشه نیاز به پول ندارد. رئیس جمهور معلمی که ابتکاری به خرج داده در هرشهری قبل از هر تشکیل جلسه دولتی معرفی کنند و به احترامش ۱ دقیقه بایستند.»آقای دکتر از نظر من باید این سخن شما را با طلا قاب گرفت. «احترام»واژه مفقود شده‌ی تعلیم و تربیت امروزست. تشویق کلامی، راهی برای فزونی خلاقیت و انگیزه‌ست به شرط اینکه به حق افراد «انتخاب»و «معرفی» شوند.
یکی دیگر از سخنان دلنشین ایشان را باهم بخوانیم:
«می خواهم بگویم یکی از ضرورت‌های آموزش امروز «مدرسه تولید»ه، مدرسه‌ای که در آنجا بچه‌ها از کوچکی با محصولات بومی منطقه خودشان، شیوه‌های کشاورزی و بهره برداری بهینه از منابع آب و خاک مشاغل سنتی و شایع صنایع دستی و … آشنا می‌شوند و آموزش می‌بینند می‌خواهم بگویم آموزش هر منطقه باید متناسب با اقلیم و شرایط زیستی مردمش باشد و دانش آموزان آن منطقه را برای زندگی با آن شرایط آماده کند تا هم کودک وقتی به سن جوانی می‌رسد کوله باری از تجربه‌ی زیسته و آموزش عملی داشته باشد و هم جلوی مهاجرتشان به جاهای دیگه گرفته شود.
می‌خواهم بگویم هر دانش آموز امروز ممکن ست یک مسئول در آینده باشد که قرار ست بخشی از سرنوشت یک منطقه به دست ایشان رقم بخورد.»
پست دیگری از ایشان را می‌خوانیم که با شعار سایت من «به جای آموزش تو خالی، با قصه‌‌‌گویی می‌مانیم.» همخوانی دارد:
«اگر معلمید، قصه‌گو باشید. اگر پدر و مادرید، قصه‌گو باشید. برای هر چیزی قصه داشته باشید. قصه‌ها بهترین و مستقیم‌ترین راه رسیدن به دل و جان و ذهن کودکانند.»
نکته مهم دیگری که من از مطالب اینستاگرام ایشان آموختم، « یک معلم اولین چیزی که به بچه‌ها یاد می‌دهد «خودشه»، بعد دانشش»
شعار مهدکودک تگزاس را آرزومندند یک روز شعار دانشگاه‌های ما باشد«وقتی می‌توانید شگفت انگیز باشید، چرا معمولی باشید؟ »
شعار ایشان «آینده را در مدرسه می‌سازیم.»
صفحه اینستاگرام دکتر علی عبدالعالی:
https://www.instagram.com/aliabdolali.ir?igsh=MWM5ZTFvYTdnYmV1MA==
وبگاه دکتر عبدالعالی:
aliabdolali.ir
آخرین دیدگاه‌ها